1

Parmaklarını herhangi bir amaç gütmeksizin, tuşlarının arası kırıntılarla dolmuş laptop klavyesinin üzerinde gezdirmeye başladı. Bir tür serbest yazım(serbest çağrışımın yazınsal türevidir.) deniyordu ancak bu konuda o kadar isteksizdi ki bunu yapması mümkün olmayan-olmadığını kendisinin de bildiği- elektronik sözcük işlemcisinde- gerçekleştirmeye çalıştı.

Ancak, aklına gelen sözcükleri, ekranda yanıp sönen imlece nasıl yazdıracağını kurguladığı kısa sürede, refleksif bir inisiyatif kullanarak bu sözcükleri, pratik bir kurgusallığa oturttu. Çünkü o bir yazardı. Bir yazar kasa gibi ya da stenograf ya da Hewlett-Packard’ın şu kartuşlu pahalı modellerinden. Kendisi bu varyantlarıyla arasında yedi fark bulamamaktaysa da bir yazardı.

“küçük kız giderken geriden gelen sesi duyuverdi ve arkasına baktı ancak kulaklarıyla duyduğu şey kanıydı sevdiklerinin ve sevdiği tek şey hayalleriydi ve gelmeyecek olan mutlu anlarıydı çünkü kız mutlu olmanın mutsuz olmak anlamına geldiğine karar kılıyordu” Şu saçmalığa şöyle bir baktı. Yalnızca ama yalnızca saniyenin yüzde birinden de az sürede-o da- estetik kaygılarla, müdahale ettiği bu metin tamamen -Freudyen bir bakış açısı ile- bilinçaltının ona seslenişi idi. Bunu büyüleyici buldu. Hep bulmuştur.

“Mutlu olmak, mutsuz olmaktır” diyordu genel olarak… Bilinçaltı hakkında bildiklerini düşündü. Bilinçaltı kavramı, bilimsel anlamda ilk kez Analitik Psikoloji literatüründe akademik çevrelere gözünü açmış, kararlı-ve çağdaşları arasında en tutarlılarından- bir Ateist ve daha önemlisi psikanalist olarak, Freud Tarafından psikoloji incelemelerindeki okültist hegemonyayı ortadan kaldırmak adına oluşturulan-başı dik anlı açık olarak-kaynağını yine duyusal dünyadan-yani bir anlamda materyalden, metadan- alan ancak bilinçten geri kalan bütün uyarıcıların oluşturduğu bir zihin katmanını tarif ediyordu.

Bilincinin bu katmanında süre gelen bir savaş olduğunu çoktandır, düşünüyordu… Ancak, bilinçaltı denince aklına istemsizce halı altına süpürülen kırıntılarını görüntüsü geliyordu. O neleri süpürmüştü halı altına da böyle bir içsel savaşımın üzerinde yüzüyordu zihinsel melekeleri? “Bir kere” dedi, “hareket ediyor bunlar.”. Eğer bir savaşım varsa, bunun temel etmeni harekettir diye düşündü. her şeyin vektörel anlamda bir yönü olduğunu düşünürseniz-evet aklınıza gelen her şeyin niteliklerinden doğan bir ivme ve yönü vardır, ancak ilerleyen zamanlarda kafanızın karışmaması açısından bunu iki boyutlu bir kare metot defterindeki ok yerine 3(hatta 4) boyutlu olarak düşünmenizi rica edeceğim.- savaş bu vektörlerin çakışmasından başka neydi ki?

Sonra aklına şöyle çarpıcı bir şey geldi. Aslında bu savaşım, insanın elini kolunu oynatması, trafikte hatalı sollama yapan şoföre bağırması, dolapta kendinin satın almadığı bir yiyecek gördüğünde nerden geldiğini sorgulaması gibi bir şeydi… Yani doğaldı… Ancak bu savaşıma sahip olmayanlar ayrı bir türe mensuptu toplumda… Bunlar her sosyoekonomik katmanda farklı şekillerde ortaya çıkmakla beraber, genelde sosyoekonomik katmanlarda yukarı çıkıldıkça bu insanlar yerlerini “mutlu-şişkolar”a bırakıyordu… Son söylediklerinin havada kaldığını fark ediyordu, ancak tanıştığı birçok basit tabir edilebilecek insanın, toplumda iyi ya da görece kötü bir sürü yerden olduğunu görmüştü.

Ancak tabii ki de basit olmak aptal olmak değildi… Hatta bu basit insanların daha zeki yaratıklar olduğunu söylese, fazla ileriye gitmiş olmazdı. Basit olmak hayatta yalnızca bir ve sıfırların olması demekti onun için. Bu insanlar, kötü ve iyi(ve Nietzschevari bir FENA!) nın ayırdından tutun basit bir iki kere iki dört eder önermesine kadar her şeyi, kolayca tasnif edebilir ve pratik sonuçlara ulaşabilirler. Ancak bu insanlar 0.456 gibi bir sayının varlığından habersizdir. Bu insanlar soru sormak için değil somut problematiklere, çözümler getirmek için vardırlar.

Bu düşünceyi nispeten güvenli bir sokağa park ettiğinde, tümceye geri döndü.

Mutlu olmak nasıl mutsuz olmak oluyordu? Bunu şöyle açıklama yoluna gitti, mutlu olmayı basitçe “gerçekleşmek” olarak tanımladı… peki gerçekleşmek neydi? Toplumlarıın çoğunda insanlar varoluşlarını iki farklı zaman diliminde yani yaşam süresince ve sonsuzda, iki farklı yapı kullanarak tanımladı. Bunlardan birisi din diğeri ise amaçtır. Biri mistik diğeri ise evrimsel süreçte gelişen aklın geliştirmiş olduğu en temel düşünsel disiplindir. Ve insanlar varoluşlarını, bunun farkında olsunlar ya da olmasınlar bu iki ussal düzlemde de tanımlamak-ki bu tanımın her iki düzlemde de oluşmayacağı kesin olduğuna inanıyordu.- için amaçları ve inançları yarattı. Ve gerçekleşmek aslında tanımlanmak oluyordu. Ya da tanımlanmaya mümkün mertebe yaklaşmış olmak…

“Ya şuna ne demeli” diye geçirdi içinden “arkasına baktı ancak kulaklarıyla duyduğu şey kanıydı” Sadevari bir erotizm kokuyordu bu satırları da… Ama hoş bir duyusal aktarımı vardı ve romantik bir ironi yaparcasına kendi evreninin dışında da doğruydu bu aktarım. “Alışmışta olsam, hala fazla sessiz olduğumda kulaklarımın içinde kırmızı kanı duyduğum olur, bunun olduğu başka istisnai durumlar da söz konusudur. Bizler hayatı duyduğumuz kadar, kanı da duyarız ve belki bu kan bize, derinlerde bir yerde her insanda var olduğuna inandığım hırçın mizacı kazandıran şeydir.” İnsanın kulaklarında, ölümüne geri sayan bir saat vardır. Ve bu saatin asla göstermeyeceği bir zaman: Her şeyin anlam kazandığı zaman.

Pis pis güldü.

Beyin kıvrımlarında şekerli likör geziniyordu sanki, bir hoşluk yayıldı kafasının içinden, vücuduna…

Filozof gibi hissetti ve manzarasına ayaklarını uzattığı yeşilliğe doğru “cebimin filozofu, hay!” diye söyleyiverdi, Kısa Kent için cebini yoklarken… bulduğunda da acımaksızın ucunu ateşe verdi dalın ve derince bir nefes çekti. “Babam haklıydı” dedi, bir nefes daha çekti… “hafız olacaktım ben! Sartre okuduk da başımız göğe mi erdi?! Sartre okuduk diye SSK primlerimiz mi ödeniyor? Aydan aya Ziraat’a 3000 lira mı yatıyor?”

bir nefes daha çekti.

Davutpaşa’dan yukarıya doğru esen rüzgar, çenesini üşütüyordu ve gözleri yoğuşan nemden dolayı yaşlarla dolmuştu. Gözlerini sildi sigarasını iyice sömürdüğünden emin olup doğada çözülmesi ve kendisine yeniden bir sigara olması şartıyla önünde uzanan çimenliğe attı. Arkasında kocaman kampüs uzanıyordu… Kışla’nın barok sayılabilecek silüeti ağaçların arkasından kendisine bakınmaktaydı ancak o ona sırtını dönmüştü. Yan çıkıştan çok alakası olmadığı halde devamsızlıklarını harcadığı Fen-Edebiyat fakültesi olacaktı. Zaten onun için saat sayıyordu o da.

İnsanlar erekleri doğrultusunda o derslikten bu dersliğe koşup duruyorlardı… Boş zamanlarında kafelere akın ediyor, yanlarında insanlar varsa onlarla vakit geçiriyor belki kitap okuyor ya da müzik dinliyorlardı.


Dizlerinin üzerindeki laptopunu çoktan kapatmıştı… Beyninin mazotu haline gelmiş olan nikotinin emilimi yeterli seviyeye gelince düşünmeye devam etti…